Gisteren in een ruk de laatste roman van Maarten 't Hart, Verlovingstijd, uitgelezen. Weer een ouderwetse 't Hart. Jaren veertig en vijftig, Maassluis, worstelen met het geloof etc. Veel was voor mij als verstokte fan herkenbaar. De belevenissen op de bewaarschool, de lagere school, middelbare school en de universiteit. Je hebt het allemaal al een keer gelezen in een voorgaande roman maar het blijft boeiend. Het lijkt wel of hij de laatste jaren met meer humor schrijft. Ik vraag me af in hoeverre dit weer autobiografisch is. Wanhopig op zoek naar de liefde en op jonge leeftijd trouwen. ('t Hart trad met Hanneke van den Muyzenberg in het huwelijk op 22 jarige leeftijd). De fascinatie voor dellerige dames met felgelakte nagels, netkousen en minirokjes speelt een prominente rol in het boek. Deed me meteen denken aan het boek dat Mensje van Keulen over hem heeft geschreven: "Geheime dame". Hierin beschrijft zij de periode uit zijn leven waarin hij als (dellerige) dame door het leven gaat.
Meester Splunter, een oude bekende uit voorgaande romans maakt weer zijn opwachting met zijn "Ik zal je ribbenkast blauw verven". M.a.w. de ik-figuur had weer eens iets gedaan of gezegd wat niet door de beugel kon en de schoolmeester sloeg hem bont en blauw met een latje.
Het geloof of beter gezegd het niet meer geloven en de fascinatie voor klassieke muziek spelen een prominente rol in dit boek. Ook zijn afschuw van moderne muziek wordt weer geventileerd. Met name de Beatles, de Stones en die vetkuif uit Memphis moeten het ontgelden.
Kortom, een echte Maarten 't Hart!
